آن روزھﺎ

آن روزھﺎ رﻓﺘﻨﺪ

آن روزھﺎی ﺧﻮب

آن روزھﺎی ﺳﺎﻟﻢ ﺳﺮﺷﺎر

آن آﺳﻤﺎن ھﺎی ﭘﺮ از ﭘﻮﻟﮏ

آن ﺷﺎﺧﺴﺎران ﭘﺮ از ﮔﯿﻼس

آن ﺧﺎﻧﻪ ھﺎی ﺗﮑﯿﻪ داده در ﺣﻔﺎظ ﺳﺒﺰ ﭘﯿﭽﮑﮫﺎ ﺑﻪ

ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ

آن ﺑﺎم ھﺎی ﺑﺎد ﺑﺎدﮐﮫﺎی ﺑﺎزﯾﮕﻮش

آن ﮐﻮﭼﻪ ھﺎی ﮔﯿﺞ از ﻋﻄﺮ اﻗﺎﻗﯽ ھﺎ

آن روزھﺎ رﻓﺘﻨﺪ

آن روزھﺎ ﯾﯽ ﮐﺰ ﺷﮑﺎف ﭘﻠﮑﮫﺎی ﻣﻦ

آوازھﺎﯾﻢ ﭼﻮن ﺣﺒﺎﺑﯽ از ھﻮا ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﯿﺪ

ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ روی ھﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻟﻐﺰﯾﺪ

آﻧﺮا ﭼﻮ ﺷﯿﺮ ﺗﺎزه ﻣﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪ

ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯿﺎن ﻣﺮدﻣﮑﮫﺎﯾﻢ

ﺧﺮﮔﻮش ﻧﺎ آرام

ﺷﺎدی ﺑﻮد

ھﺮ ﺻﺒﺤﺪم ﺑﺎ آﻓﺘﺎب ﭘﯿﺮ

ﺑﻪ دﺷﺘﮫﺎی ﻧﺎ ﺷﻨﺎس ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯽ رﻓﺖ

ﺷﺒﮫﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ھﺎی ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ

آن روزھﺎ رﻓﺘﻨﺪ

آن روزھﺎ ی ﺑﺮﻓﯽ ﺧﺎﻣﻮش

ﮐﺰ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ در اﺗﺎق ﮔﺮم

ھﺮ دم ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺧﯿﺮه ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ

ﭘﺎﮐﯿﺰه ﺑﺮف ﻣﻦ ﭼﻮ ﮐﺮﮐﯽ ﻧﺮم

آرام ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ

ﺑﺮ ﻧﺮدﺑﺎم ﮐﮫﻨﻪ ﭼﻮﺑﯽ

ﺑﺮ رﺷﺘﻪ ﺳﺴﺖ طﻨﺎب رﺧﺖ

ﺑﺮ ﮔﯿﺴﻮان ﮐﺎﺟﮫﺎی ﭘﯿﺮ

و ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻓﺮدا آه

آن روزھﺎ------------------------------------------------------فروغ فرخزاد

آن روزھﺎ رﻓﺘﻨﺪ

آن روزھﺎی ﺧﻮب

آن روزھﺎی ﺳﺎﻟﻢ ﺳﺮﺷﺎر

آن آﺳﻤﺎن ھﺎی ﭘﺮ از ﭘﻮﻟﮏ

آن ﺷﺎﺧﺴﺎران ﭘﺮ از ﮔﯿﻼس

آن ﺧﺎﻧﻪ ھﺎی ﺗﮑﯿﻪ داده در ﺣﻔﺎظ ﺳﺒﺰ ﭘﯿﭽﮑﮫﺎ ﺑﻪ

ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ

آن ﺑﺎم ھﺎی ﺑﺎد ﺑﺎدﮐﮫﺎی ﺑﺎزﯾﮕﻮش

آن ﮐﻮﭼﻪ ھﺎی ﮔﯿﺞ از ﻋﻄﺮ اﻗﺎﻗﯽ ھﺎ

آن روزھﺎ رﻓﺘﻨﺪ

آن روزھﺎ ﯾﯽ ﮐﺰ ﺷﮑﺎف ﭘﻠﮑﮫﺎی ﻣﻦ

آوازھﺎﯾﻢ ﭼﻮن ﺣﺒﺎﺑﯽ از ھﻮا ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﯿﺪ

ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ روی ھﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻟﻐﺰﯾﺪ

آﻧﺮا ﭼﻮ ﺷﯿﺮ ﺗﺎزه ﻣﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪ

ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯿﺎن ﻣﺮدﻣﮑﮫﺎﯾﻢ

ﺧﺮﮔﻮش ﻧﺎ آرام

ﺷﺎدی ﺑﻮد

ھﺮ ﺻﺒﺤﺪم ﺑﺎ آﻓﺘﺎب ﭘﯿﺮ

ﺑﻪ دﺷﺘﮫﺎی ﻧﺎ ﺷﻨﺎس ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯽ رﻓﺖ

ﺷﺒﮫﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ھﺎی ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺖ

آن روزھﺎ رﻓﺘﻨﺪ

آن روزھﺎ ی ﺑﺮﻓﯽ ﺧﺎﻣﻮش

ﮐﺰ ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ در اﺗﺎق ﮔﺮم

ھﺮ دم ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺧﯿﺮه ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ

ﭘﺎﮐﯿﺰه ﺑﺮف ﻣﻦ ﭼﻮ ﮐﺮﮐﯽ ﻧﺮم

آرام ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ

ﺑﺮ ﻧﺮدﺑﺎم ﮐﮫﻨﻪ ﭼﻮﺑﯽ

ﺑﺮ رﺷﺘﻪ ﺳﺴﺖ طﻨﺎب رﺧﺖ

ﺑﺮ ﮔﯿﺴﻮان ﮐﺎﺟﮫﺎی ﭘﯿﺮ

و ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻓﺮدا آه

ﻓﺮدا

ﺣﺠﻢ ﺳﻔﯿﺪ ﻟﯿﺰ

ﺑﺎ ﺧﺶﺧﺶﭼﺎدر ﻣﺎدرﺑﺰرگ آﻏﺎز ﻣﯿﺸﺪ

و ﺑﺎ ظﮫﻮر ﺳﺎﯾﻪ ﻣﻐﺸﻮش او در ﭼﺎرﭼﻮب در

ﮐﻪ ﻧﺎﮔﮫﺎن ﺧﻮد را رھﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد در اﺣﺴﺎس ﺳﺮد ﻧﻮر

و طﺮح ﺳﺮﮔﺮدان ﭘﺮواز ﮐﺒﻮﺗﺮھﺎ

در ﺟﺎﻣﮫﺎی رﻧﮕﯽ

ﺷﯿﺸﻪ

ﻓﺮدا ...

ﮔﺮﻣﺎی ﮐﺮﺳﯽ ﺧﻮاب آور ﺑﻮد

ﻣﻦ ﺗﻨﺪ و ﺑﯽ ﭘﺮوا

دور از ﻧﮕﺎه ﻣﺎدرم ﺧﻄﮫﺎی ﺑﺎطﻞ را

از ﻣﺸﻖ ھﺎی ﮐﮫﻨﻪ ﺧﻮد ﭘﺎک ﻣﯽ ﮐﺮدم

ﭼﻮن ﺑﺮف ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪ

در ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ اﻓﺴﺮده

در ﭘﺎی ﮔﻠﺪاﻧﮫﺎی ﺧﺸﮏ ﯾﺎس

ﮔﻨﺠﺸﮏ ھﺎی ﻣﺮده ام را ﺧﺎک ﻣﯿﮑﺮدم

آن روزھﺎ رﻓﺘﻨﺪ

آن روزھﺎی

ﺟﺬﺑﻪ و ﺣﯿﺮت

آن روزھﺎی ﺧﻮاب و ﺑﯿﺪاری

آن روز ھﺎ ھﺮ ﺳﺎﯾﻪ رازی داﺷﺖ

ھﺮ ﺟﻌﺒﻪ ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ ﮔﻨﺠﯽ را ﻧﮫﺎن ﻣﯽ ﮐﺮد

ھﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺻﻨﺪوﻗﺨﺎﻧﻪ در ﺳﮑﻮت ظﮫﺮ

ﮔﻮﯾﯽ ﺟﮫﺎﻧﯽ ﺑﻮد

ھﺮ ﮐﺴﯽ ز ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ

در ﭼﺸﻤﮫﺎﯾﻢ ﻗﮫﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد

آن روزھﺎ رﻓﺘﻨﺪ

آن روزھﺎی ﻋﯿﺪ

آن اﻧﺘﻈﺎر آﻓﺘﺎب و

ﮔﻞ

آن رﻋﺸﻪ ھﺎی ﻋﻄﺮ

در اﺟﺘﻤﺎع ﺳﺎﮐﺖ و ﻣﺤﺒﻮب ﻧﺮﮔﺴﮫﺎی ﺻﺤﺮاﯾﯽ

ﮐﻪ ﺷﮫﺮ را در آﺧﺮﯾﻦ ﺻﺒﺢ زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ

دﯾﺪار ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ

آوازھﺎی دوره ﮔﺮدان در ﺧﯿﺎﺑﺎن دراز ﻟﮑﻪ ھﺎی ﺳﺒﺰ

ﺑﺎزار در ﺑﻮھﺎی ﺳﺮﮔﺮدان ﺷﻨﺎور ﺑﻮد

در ﺑﻮی ﺗﻨﺪ ﻗﮫﻮه و ﻣﺎھﯽ

ﺑﺎزار در زﯾﺮ ﻗﺪﻣﮫﺎ ﭘﮫﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ ﺑﺎ

ﺗﻤﺎم ﻟﺤﻈﻪ ھﺎی راه ﻣﯽ

آﻣﯿﺨﺖاهزور نآ / دازخرف غورف : ون رعش 5/21/12

shereno.ir/2/10/119.html 2/2

و ﭼﺮخ ﻣﯽ زد در ﺗﻪ ﭼﺸﻢ ﻋﺮوﺳﮑﮫﺎ

ﺑﺎزار ﻣﺎدر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺣﺠﻢ ھﺎی رﻧﮕﯽ ﺳﯿﺎل

و ﺑﺎز ﻣﯽ آﻣﺪ

ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ھﺎی ھﺪﯾﻪ ﺑﺎ زﻧﺒﯿﻞ ھﺎی ﭘﺮ

ﺑﺎزار ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ

ﮐﻪ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ

ﮐﻪ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ

آن روزھﺎ رﻓﺘﻨﺪ

آن روزھﺎی ﺧﯿﺮﮔﯽ در رازھﺎی

ﺟﺴﻢ

آن روزھﺎی آﺷﻨﺎﯾﯽ ھﺎی ﻣﺤﺘﺎطﺎﻧﻪ ﺑﺎ زﯾﺒﺎﯾﯽ رﮔﮫﺎی آﺑﯽ رﻧﮓ

دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮔﻞ

از ﭘﺸﺖ دﯾﻮاری ﺻﺪا ﻣﯽ زد

ﯾﮏ دﺳﺖ دﯾﮕﺮ را

و ﻟﮑﻪ ھﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺟﻮھﺮ ﺑﺮ اﯾﻦ دﺳﺖ ﻣﺸﻮش ﻣﻀﻄﺮب ﺗﺮﺳﺎن

و ﻋﺸﻖ

ﮐﻪ در ﺳﻼﻣﯽ ﺷﺮم آﮔﯿﻦ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﯿﮑﺮد

در ظﮫﺮ ھﺎی ﮔﺮم دود آﻟﻮد

ﻣﺎ ﻋﺸﻘﻤﺎن را

در ﻏﺒﺎر ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ

ﻣﺎ ﺑﺎ زﺑﺎن ﺳﺎده ﮔﻠﮫﺎی ﻗﺎﺻﺪ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدﯾﻢ

ﻣﺎ ﻗﻠﺒﮫﺎﻣﺎن را ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﯽ ھﺎی ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ

و ﺑﻪ درﺧﺘﺎن ﻗﺮض ﻣﯽ دادﯾﻢ

و ﺗﻮپ ﺑﺎ ﭘﯿﻐﺎم ھﺎی ﺑﻮﺳﻪ در دﺳﺘﺎن ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ

و ﻋﺸﻖ ﺑﻮد

آن ﺣﺲ ﻣﻐﺸﻮﺷﯽ ﮐﻪ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ھﺸﺘﯽ

ﻧﺎﮔﺎه

ﻣﺤﺼﻮرﻣﺎن ﻣﯽ ﮐﺮد

و

ﺟﺬﺑﻤﺎن ﻣﯽ ﮐﺮد در اﻧﺒﻮه ﺳﻮزان ﻧﻔﺲ ھﺎ و ﺗﭙﺶ ھﺎ و ﺗﺒﺴﻢ ھﺎی دزداﻧﻪ

آن روزھﺎ رﻓﺘﻨﺪ

آن روزھﺎ ﻣﺜﻞ ﻧﺒﺎﺗﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﭘﻮﺳﻨﺪ

از ﺗﺎﺑﺶﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭘﻮﺳﯿﺪﻧﺪ

و ﮔﻢ ﺷﺪﻧﺪ آن ﮐﻮﭼﻪ ھﺎی ﮔﯿﺞ از ﻋﻄﺮ اﻗﺎﻗﯽ ھﺎ

در ازدﺣﺎم ﭘﺮ ھﯿﺎھﻮی ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﮫﺎی ﺑﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ

و دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﮔﻮﻧﻪ ھﺎﯾﺶ را

ﺑﺎ ﺑﺮﮔﮫﺎی ﺷﻤﻌﺪاﻧﯽ رﻧﮓ ﻣﯽ زد آه

اﮐﻨﻮن زﻧﯽ ﺗﻨﮫﺎﺳﺖ

اﮐﻨﻮن زﻧﯽ ﺗﻨﮫﺎﺳﺖ