آﯾﻪ ھﺎی زﻣﯿﻨﯽ

آﻧﮕﺎه

ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺳﺮد ﺷﺪ

و ﺑﺮﮐﺖ از زﻣﯿﻦ ھﺎ رﻓﺖ

و ﺳﺒﺰه ھﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ھﺎ ﺧﺸﮑﯿﺪﻧﺪ

و ﻣﺎھﯿﺎن ﺑﻪ درﯾﺎ ھﺎ ﺧﺸﮑﯿﺪﻧﺪ

و ﺧﺎک ﻣﺮدﮔﺎﻧﺶ را

زان ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﻮد

ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ

ﺷﺐ در ﺗﻤﺎم ﭘﻨﺠﺮه ھﺎی ﭘﺮﯾﺪه رﻧﮓ

ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺗﺼﻮر ﻣﺸﮑﻮک

ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ در ﺗﺮاﮐﻢ و طﻐﯿﺎن ﺑﻮد

و راھﮫﺎ اداﻣﻪ ﺧﻮد را

در ﺗﯿﺮﮔﯽ رھﺎ ﮐﺮدﻧﺪ

دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﺪ

دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻓﺘﺢ ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ

و ھﯿﭻ ﮐﺲ

دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ

در ﻏﺎرھﺎی ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ

ﺑﯿﮫﻮدﮔﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ

آﻣﺪ

آﯾﻪ ھﺎی زﻣﯿﻨﯽ

آﻧﮕﺎه

ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺳﺮد ﺷﺪ

و ﺑﺮﮐﺖ از زﻣﯿﻦ ھﺎ رﻓﺖ

و ﺳﺒﺰه ھﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ھﺎ ﺧﺸﮑﯿﺪﻧﺪ

و ﻣﺎھﯿﺎن ﺑﻪ درﯾﺎ ھﺎ ﺧﺸﮑﯿﺪﻧﺪ

و ﺧﺎک ﻣﺮدﮔﺎﻧﺶ را

زان ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﻮد

ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ

ﺷﺐ در ﺗﻤﺎم ﭘﻨﺠﺮه ھﺎی ﭘﺮﯾﺪه رﻧﮓ

ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺗﺼﻮر ﻣﺸﮑﻮک

ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ در ﺗﺮاﮐﻢ و طﻐﯿﺎن ﺑﻮد

و راھﮫﺎ اداﻣﻪ ﺧﻮد را

در ﺗﯿﺮﮔﯽ رھﺎ ﮐﺮدﻧﺪ

دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﺪ

دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻓﺘﺢ ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ

و ھﯿﭻ ﮐﺲ

دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ

در ﻏﺎرھﺎی ﺗﻨﮫﺎﯾﯽ

ﺑﯿﮫﻮدﮔﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ

آﻣﺪ

ﺧﻮن ﺑﻮی ﺑﻨﮓ و اﻓﯿﻮن ﻣﯽ داد

زﻧﮫﺎی ﺑﺎردار

ﻧﻮزادھﺎی ﺑﯽ ﺳﺮ زاﯾﯿﺪﻧﺪ

و ﮔﺎھﻮاره ھﺎ از ﺷﺮم

ﺑﻪ ﮔﻮرھﺎ ﭘﻨﺎه آوردﻧﺪ

ﭼﻪ روزﮔﺎر ﺗﻠﺦ و ﺳﯿﺎھﯽ

ﻧﺎن ﻧﯿﺮوی ﺷﮕﻔﺖ رﺳﺎﻟﺖ را

ﻣﻐﻠﻮب ﮐﺮده ﺑﻮد

ﭘﺒﻐﻤﺒﺮان ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﻣﻔﻠﻮک

از وﻋﺪه ﮔﺎھﮫﺎی اﻟﮫﯽ ﮔﺮﯾﺨﺘﻨﺪ

و ﺑﺮه ھﺎی ﮔﻤﺸﺪه

دﯾﮕﺮ ﺻﺪای ھﯽ ھﯽ ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ را

در ﺑﮫﺖ دﺷﺘﮫﺎ ﻧﺸﻨﯿﺪﻧﺪ

در دﯾﺪﮔﺎن آﯾﻨﻪ ھﺎ ﮔﻮﯾﯽ

ﺣﺮﮐﺎت و رﻧﮕﮫﺎ و ﺗﺼﺎوﯾﺮ

واروﻧﻪ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ

و ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺳﺮ دﻟﻘﮑﺎن ﭘﺴﺖ

و ﭼﮫﺮه وﻗﯿﺢ ﻓﻮاﺣﺶ

ﯾﮏ ھﺎﻟﻪ ﻣﻘﺪس ﻧﻮراﻧﯽ

ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﺘﺮ ﻣﺸﺘﻌﻠﯽ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ

ﻣﺮداب ھﺎی اﻟﮑﻞ

ﺑﺎ آن ﺑﺨﺎر ھﺎی ﮔﺲ ﻣﺴﻤﻮم

اﻧﺒﻮه ﺑﯽ ﺗﺤﺮک روﺷﻦ ﻓﮑﺮان را

ﺑﻪ ژرﻓﻨﺎی ﺧﻮﯾﺶﮐﺸﯿﺪﻧﺪ

و ﻣﻮﺷﮫﺎی ﻣﻮذی

اوراق زرﻧﮕﺎر ﮐﺘﺐ را

در ﮔﻨﺠﻪ ھﺎی ﮐﮫﻨﻪ ﺟﻮﯾﺪﻧﺪ

ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﺮده ﺑﻮد

ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﺮده ﺑﻮد و ﻓﺮدا

در ذھﻦ ﮐﻮدﮐﺎن

ﻣﻔﮫﻮم ﮔﻨﮓ ﮔﻤﺸﺪه ای داﺷﺖ

آﻧﮫﺎ ﻏﺮاﺑﺖ اﯾﻦ ﻟﻔﻆ ﮐﮫﻨﻪ را

در ﻣﺸﻖ ھﺎی ﺧﻮد

ﺑﺎ

ﻟﮑﻪ درﺷﺖ ﺳﯿﺎھﯽ

ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﻮدﻧﺪ

ﻣﺮدم

ﮔﺮوه ﺳﺎﻗﻂ ﻣﺮدم

دﻟﻤﺮده و ﺗﮑﯿﺪه و ﻣﺒﮫﻮت

در زﯾﺮ ﺑﺎر ﺷﻮم ﺟﺴﺪ ھﺎﺷﺎن

از ﻏﺮﺑﺘﯽ ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ دﯾﮕﺮ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ

و ﻣﯿﻞ دردﻧﺎک ﺟﻨﺎﯾﺖ

در دﺳﺘﮫﺎﯾﺸﺎن ﻣﺘﻮرم ﻣﯿﺸﺪ

ﮔﺎھﯽ ﺟﺮﻗﻪ ای ﺟﺮﻗﻪ ﻧﺎﭼﯿﺰی

اﯾﻦ اﺟﺘﻤﺎع ﺳﺎﮐﺖ ﺑﯽ ﺟﺎن را

ﯾﮑﺒﺎره از

درون ﻣﺘﻼﺷﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد

آﻧﮫﺎ ﺑﻪ ھﻢ ھﺠﻮم ﻣﯽ آوردﻧﺪ

ﻣﺮدان ﮔﻠﻮی ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را

ﺑﺎ ﮐﺎرد ﻣﯿﺪرﯾﺪﻧﺪ

و در ﻣﯿﺎن ﺑﺴﺘﺮی از ﺧﻮنینیمز یاه هیآ / دازخرف غورف : ون رعش 5/21/12

shereno.ir/2/10/141.html 2/2

ﺑﺎ دﺧﺘﺮان ﻧﺎ ﺑﺎﻟﻎ

ھﻤﺨﻮاﺑﻪ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ

آﻧﮫﺎ ﻏﺮﯾﻖ وﺣﺸﺖ ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ

و ﺣﺲ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﮔﻨﮫﮑﺎری

ارواح ﮐﻮر و ﮐﻮدﻧﺸﺎن را

ﻣﻔﻠﻮج ﮐﺮده ﺑﻮد

ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ در

ﻣﺮاﺳﻢ اﻋﺪام

وﻗﺘﯽ طﻨﺎب دار

ﭼﺸﻤﺎن ﭘﺮ ﺗﺸﻨﺞ ﻣﺤﮑﻮﻣﯽ را

از ﮐﺎﺳﻪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﯾﺨﺖ

آﻧﮫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ

و از ﺗﺼﻮر ﺷﮫﻮﺗﻨﺎﮐﯽ

اﻋﺼﺎب ﭘﯿﺮ و ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺎن ﺗﯿﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ

اﻣﺎ ھﻤﯿﺸﻪ در ﺣﻮاﺷﯽ ﻣﯿﺪاﻧﮫﺎ

اﯾﻦ ﺟﺎﻧﯿﺎن ﮐﻮﭼﮏ را ﻣﯽ دﯾﺪی

ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده اﻧﺪ

و ﺧﯿﺮه ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ

ﺑﻪ رﯾﺰش ﻣﺪاوم ﻓﻮاره ھﺎی آب

ﺷﺎﯾﺪ ھﻨﻮز ھﻢ در ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻤﮫﺎی ﻟﻪ ﺷﺪه در ﻋﻤﻖ اﻧﺠﻤﺎد

ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﻢ زﻧﺪه ﻣﻐﺸﻮش

ﺑﺮ ﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد

ﮐﻪ در ﺗﻼش ﺑﯽ رﻣﻘﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ

اﯾﻤﺎن ﺑﯿﺎورد ﺑﻪ ﭘﺎﮐﯽ آواز آﺑﮫﺎ

ﺷﺎﯾﺪ وﻟﯽ ﭼﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ

ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﺮده ﺑﻮد

و ھﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ

ﮐﻪ ﻧﺎم آن

ﮐﺒﻮﺗﺮ ﻏﻤﮕﯿﻦ

ﮐﺰ ﻗﻠﺐ ھﺎ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ اﯾﻤﺎﻧﺴﺖ

آه ای ﺻﺪای زﻧﺪاﻧﯽ

آﯾﺎ ﺷﮑﻮه ﯾﺄس ﺗﻮ ھﺮﮔﺰ

از ھﯿﭻ ﺳﻮی اﯾﻦ ﺷﺐ ﻣﻨﻔﻮر

ﻧﻘﺒﯽ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻧﻮر ﻧﺨﻮاھﺪ زد ؟

آه ای ﺻﺪای زﻧﺪاﻧﯽ

ای آﺧﺮﯾﻦ ﺻﺪای ﺻﺪا ھﺎ ...