فرامین خدایی

تنهایی ماه ......تولدی دیگر
1342 شمسی

در تمام طول تاریکی
سیرسیرکها فریاد زدند
«ماه، ای ماه بزرگ ....»
در تمام طول تاریکی
شاخه ها با آن دستان دراز
که از آنها آهی شهوتناک

سوی بالا می رفت
و نسیم تسلیم
به فرامین خدایانی نشناخته و مرموز
و هزاران نفس پنهان، در زندگی مخفی خاک
و در آن دایره ی سیار نورانی، شبتاب
دقدقه در سقف چوبین
لیلی در پره
غوکها در مرداب
همه با هم ‌ ‚ همه با هم یکریز
تا سپیده دم فریاد زدند :
«ماه، ای ماه بزرگ ...»
در تمام طول تاریکی
ماه در مهتابی شعله کشید
ماه
دل تنهای شب خود بود
داشت در بغض طلایی رنگش می ترکید

تنهایی ماه ......تولدی دیگر
1342 شمسی

در تمام طول تاریکی
سیرسیرکها فریاد زدند
«ماه، ای ماه بزرگ ....»
در تمام طول تاریکی
شاخه ها با آن دستان دراز
که از آنها آهی شهوتناک

سوی بالا می رفت
و نسیم تسلیم
به فرامین خدایانی نشناخته و مرموز
و هزاران نفس پنهان، در زندگی مخفی خاک
و در آن دایره ی سیار نورانی، شبتاب
دقدقه در سقف چوبین
لیلی در پره
غوکها در مرداب
همه با هم ‌ ‚ همه با هم یکریز
تا سپیده دم فریاد زدند :
«ماه، ای ماه بزرگ ...»
در تمام طول تاریکی
ماه در مهتابی شعله کشید
ماه
دل تنهای شب خود بود
داشت در بغض طلایی رنگش می ترکید

................................


The Solitude of the Moon:

All the way in the dark,
A somber breeze was flowing in the air,
and lonely crickets were yearning:
“Hey moon, generous moon…”

All the way in the dark,
A row of the trees with their full of desire sighs,
like devotees of mysterious gods
were constantly pleading:
“Oh Moon, Great, Generous Moon…”

All the way in the dark,
Fireflies were glowing
in a whirling ring

And there, thousands of mourning souls
in the veiled live side of the soil
were whispering:
“Oh Moon, Great, Generous Moon…”

And there, all the way in the dark
a captive fairy in seize of the shades
in a silent, green bog was listening to young frogs
they were all singing:
“Oh Moon, Great, Generous Moon…”

All the way in the dark,
The moon was burning in flames
The moon was the loneliest soul of the silent night.

The moon was bursting in her golden grief
in an eternal night, and with no hope of relief
to get her to the sun, even fleeting and brief.

Translation: Maryam Dilmaghani
The Solitude of the Moon:

All the way in the dark,
A somber breeze was flowing in the air,
and lonely crickets were yearning:
“Hey moon, generous moon…”

All the way in the dark,
A row of the trees with their full of desire sighs,
like devotees of mysterious gods
were constantly pleading:
“Oh Moon, Great, Generous Moon…”

All the way in the dark,
Fireflies were glowing
in a whirling ring

And there, thousands of mourning souls
in the veiled live side of the soil
were whispering:
“Oh Moon, Great, Generous Moon…”

And there, all the way in the dark
a captive fairy in seize of the shades
in a silent, green bog was listening to young frogs
they were all singing:
“Oh Moon, Great, Generous Moon…”

All the way in the dark,
The moon was burning in flames
The moon was the loneliest soul of the silent night.

The moon was bursting in her golden grief
in an eternal night, and with no hope of relief
to get her to the sun, even fleeting and brief.

Translation: Maryam Dilmaghani