شعر: "اندوه تنهایی" از:فروغ فرخ زاد

****اندوهِ  تنهایی****از فروغ فرخ زاد******   

پـشـت شـیـشه برف می بارد           پـشـت شـیـشه برف می بارد

در سـکـوت سـیـنه ام دستی           دانــهٔ  انــدوه مـیـکـارد

مـو  سـپید آخر شدی ای برف           تـا  سـرانـجـامم چنین دیدی

در  دلم  باریدی ... ای افسوس          بـر  سـر گـورم نـبـاریـدی

چـون  نـهالی  سست می لرزد           روحـم  از  سـرمـای تـنهایی

مـی  خـزد  در ظـلـمت قلبم           وحـشـت دنـیـای تـنـهایی

دیـگـرم  گـرمی  نمی بخشی           عـشـق  ، ای خورشید یخ بسته

سـیـنه  ام  صحرای نومیدیست           خـسـته ام ، از عشق هم خسته

غـنـچـهٔ  شوق  تو هم خشکید           شـعـر ، ای شـیطان افسونکار

عـاقـبت  زین خواب درد آلود           جـان  مـن بـیدار شد ، بیدار

بـعـد  از او بر هر چه رو کردم           دیـدم  افـسـونِ سـرابی بود

آنـچـه مـی گشتم به دنبالش           وای  بر  من  ، نقش ِخوابی بود

ای  خدا ... بر روی من بگشای           لـحـظه  ای  درهای دوزخ را .

تـا بـه کـی در دل نهان سازم           حـسـرت گـرمـای دوزخ را ؟

دیـدم  ای بـس آفـتـابی را           کـو  پـیـاپی  در غروب افسرد

آفـتـاب  بـی غـروب مـن  !          ای  دریغا  ،  در جنوب ! افسرد

بعد از او دیگر چی می جویم ؟          بـعـد  از او دیگر چه می پایم ؟

اشـک  سـردی  تـا بـیافشانم           گـور  گـرمـی  تـا بـیـاسایم

پـشـت شـیـشـه برف میبارد           پـشـت شـیـشـه برف میبارد

در سـکـوت سـیـنه ام دستی           دانــهٔ  انــدوه مـی کـارد

از مجموعه <دیوار>