ریسمان عدالت

وقتی که اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود/و در تمام شهر/ قلب چراغهای مرا تکه تکه می کردند./وقتی که چشمهای کودکانه عشق مرا/ با دستمال تیره قانون می بستند/ و از شقیقه های مضطرب آرزوی من / فواره های خون به بیرون می پاشید /وقتی که زندگی من دیگر/چیزی نبود، هیچ چیز، به جز تیک تاک ساعت دیواری /دریافتم که باید. باید. باید./ دیوانه وار دوست بدارم./ یک پنجره برای من کافیست ...