نومیدی

تورا صدا کردم/ تمام هستی من / چو یک پیاله شیر/ میان دستم بود/ نگاه آبی ماه/ به شیشه ها میخورد/ ترانه ای غمناک/ چو دود بر میخاست/ ز شهر زنجره ها / چو دود میلغزید/ به روی پنجره ها/ تمام شب آنجا/ میان سینه من/ کسی ز نومیدی نفس نفس میزد ...

شرم شکوفه

من ز شرم شکوفه لبریزم
یار من کیست، ای بهار سپید؟
گر نبوسد در این بهار مرا
یار من نیست، ای بهار سپید

ای آهوان دشت ها

آهوان، ای آهوان دشتها / گاه اگر در معبر گلگشتها/ جویباری یافتید آواز خوان/ رو به استغنای دریاها روان / جاری از ابریشم جریان خویش / خفته بر گردونه طغیان خویش / یال اسب باد در چنگال او/ روح سرخ ماه در دنبال او / ران سبز ساقه ها را میگشود/ عطر بکر بوته ها را می ربود/ بر فرازش، در نگاه هر حباب / انعکاس بی دریغ آفتاب/ خواب آن بی خواب را یاد آورید / مرگ در مرداب را یاد آورید.

از مرد وفا مجو

ای زن که دلی پر از صفا داری از مرد وفا مجو هرگز او معنی عشق را نمی داند راز دل خود به او مگو هرگز

بزرگ ترین آرزوی فروغ

" "فروغ" در مجموعه های "اسیر" و "دیوار" و "عصیان" چنانکه از نامشان پیداست نیز عصیانگر و سنت شکن است، و حتی قطعه ی "گناه" نیز دارای اهمیت و ویژه ی خویش است. در این قطعه و قطعه های شبیه آن باز "فروغ" با زبانی ساده و با شعری که هنوز در مرحله

ی ابتدائی است، به در هم ریختن ارزش ها اشاره میکند. نهایت اینکه در "اسیر" و "دیوار" عصیان او عصیانی فردی و بیرون از زمینه های اجتماعی و در چهار چوب مسائل جنسی است... اما کم کم "فروغ" در می یابد که مشکل زندگانی تنها در رابطه های جنسی، فشرده و حل نمیشود، و در نتیجه شعر او نیز از محدودیت های نخستین رهائی میابد و اندیشه ها و تصویر های شعر ش رنگ دیگری پیدا میکنند. "

فروغ:آرزوی من آزادی زنان ایران و تساوی حقوق آنها با مردان است