آﻓﺘﺎب ﻣﯽ ﺷﻮد

ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﮐﻪ ﻏﻢ درون دﯾﺪه ام

ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮه آب ﻣﯽ ﺷﻮد

ﭼﮕﻮﻧﻪ

ﺳﺎﯾﻪ ﺳﯿﺎه ﺳﺮﮐﺸﻢ

اﺳﯿﺮ دﺳﺖ آﻓﺘﺎب ﻣﯽ ﺷﻮد

ﻧﮕﺎه ﮐﻦ

ﺗﻤﺎم ھﺴﺘﯿﻢ ﺧﺮاب ﻣﯽ ﺷﻮد

ﺷﺮاره ای ﻣﺮا ﺑﻪ ﮐﺎم ﻣﯽ ﮐﺸﺪ

ﻣﺮا ﺑﻪ اوج ﻣﯽ ﺑﺮد

ﻣﺮا ﺑﻪ دام ﻣﯿﮑﺸﺪ

ﻧﮕﺎه ﮐﻦ

ﺗﻤﺎم آﺳﻤﺎن ﻣﻦ

ﭘﺮ از ﺷﮫﺎب ﻣﯽ ﺷﻮد

ﺗﻮ آﻣﺪی ز دورھﺎ و دورھﺎ

ز ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻋﻄﺮ ھﺎ و ﻧﻮرھﺎ

ﻧﺸﺎﻧﺪه ای ﻣﺮا

ﮐﻨﻮن ﺑﻪ زورﻗﯽ

ز ﻋﺎﺟﮫﺎ ز اﺑﺮھﺎ ﺑﻠﻮرھﺎ

ﻣﺮا ﺑﺒﺮ اﻣﯿﺪ دﻟﻨﻮاز ﻣﻦ

ﺑﺒﺮ ﺷﮫﺮ ﺷﻌﺮ ھﺎ و ﺷﻮرھﺎ

ﺑﻪ راه ﭘﺮ ﺳﺘﺎره ه ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﯽ ام

ﻓﺮاﺗﺮ از ﺳﺘﺎره ﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﯽ ام

ﻧﮕﺎه ﮐﻦ

ﻣﻦ از ﺳﺘﺎره ﺳﻮﺧﺘﻢ

ﻟﺒﺎﻟﺐ از ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺗﺐ ﺷﺪم

ﭼﻮ ﻣﺎھﯿﺎن ﺳﺮخ رﻧﮓ ﺳﺎده دل

ﺳﺘﺎره ﭼﯿﻦ ﺑﺮﮐﻪ ھﺎی ﺷﺐ ﺷﺪم

ﭼﻪ دور ﺑﻮد ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﻣﺎ

ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺒﻮد ﻏﺮﻓﻪ ھﺎی آﺳﻤﺎن

ﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻦ دوﺑﺎره ﻣﯽ رﺳﺪ

ﺻﺪای ﺗﻮ

ﺻﺪای ﺑﺎل ﺑﺮﻓﯽ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن

ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ رﺳﯿﺪه ام

ﺑﻪ ﮐﮫﮑﺸﺎن ﺑﻪ ﺑﯿﮑﺮان ﺑﻪ ﺟﺎودان

ﮐﻨﻮن ﮐﻪ آﻣﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ اوﺟﮫﺎ

ﻣﺮا ﺑﺸﻮی ﺑﺎ ﺷﺮاب ﻣﻮﺟﮫﺎ

ﻣﺮا ﺑﭙﯿﭻ در ﺣﺮﯾﺮ ﺑﻮﺳﻪ ات

ﻣﺮا ﺑﺨﻮاه در ﺷﺒﺎن دﯾﺮ ﭘﺎ

ﻣﺮا دﮔﺮ رھﺎ ﻣﮑﻦ

ﻣﺮا از اﯾﻦ ﺳﺘﺎره ھﺎ ﺟﺪا ﻣﮑﻦ

ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﻮم ﺷﺐ ﺑﺮاه ﻣﺎ

ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮه آب ﻣﯿﺸﻮد

ﺻﺮاﺣﯽ ﺳﯿﺎه دﯾﺪﮔﺎن ﻣﻦ

ﺑﻪ ﻻﻻی ﮔﺮم ﺗﻮ

ﻟﺒﺎﻟﺐ از ﺷﺮاب ﺧﻮاب ﻣﯽ ﺷﻮد

ﺑﻪ روی ﮔﺎھﻮاره ھﺎی ﺷﻌﺮ ﻣﻦ

ﻧﮕﺎه ﮐﻦ

ﺗﻮ ﻣﯿﺪﻣﯽ و آﻓﺘﺎب ﻣﯽ

ﺷﻮد

تصویر شادروان:  بتول وزیری تبار(مادر فروغ فرخزاد)

ﻣﻦ از ﺗﻮ ﻣﯿﻤﺮدم

ﻣﻦ از ﺗﻮ ﻣﯽ ﻣﺮدم

اﻣﺎ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﻮدی

ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ

ﺗﻮ در ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪی

وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﮫﺎ را

ﺑﯽ ھﯿﭻ ﻣﻘﺼﺪی ﻣﯽ ﭘﯿﻤﻮدم

ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ

رﻓﺘﯽ

ﺗﻮ در ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪی

ﺗﻮ از ﻣﯿﺎن ﻧﺎروﻧﮫﺎ ﮔﻨﺠﺸﮑﮫﺎی ﻋﺎﺷﻖ را

ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﭘﻨﺠﺮه دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﺮدی

وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻣﮑﺮر ﻣﯿﺸﺪ

وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺗﻤﺎم ﻧﯿﻤﺸﺪ

ﺗﻮ از ﻣﯿﺎن ﻧﺎروﻧﮫﺎ ﮔﻨﺠﺸﮏ ھﺎی ﻋﺎﺷﻖ را

ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﭘﻨﺠﺮه دﻋﻮت ﻣﯿﮑﺮدی

ﺗﻮ ﺑﺎ ﭼﺮاﻏﮫﺎﯾﺖ ﻣﯽ آﻣﺪی ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﺎ

ﺗﻮ ﺑﺎ ﭼﺮاﻏﮫﺎﯾﺖ ﻣﯽ آﻣﺪی

وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ھﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ

و ﺧﻮﺷﻪ ھﺎی اﻗﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪﻧﺪ

و ﻣﻦ در آﯾﻨﻪ ﺗﻨﮫﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم

ﺗﻮ ﺑﺎ ﭼﺮاﻏﮫﺎﯾﺖ ﻣﯽ آﻣﺪی ...

ﺗﻮ دﺳﺘﮫﺎﯾﺖ را ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪی

ﺗﻮ ﭼﺸﻤﮫﺎﯾﺖ را ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪی

ﺗﻮ ﻣﮫﺮﺑﺎﻧﯿﺖ را ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪی

وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم

ﺗﻮ زﻧﺪﮔﺎﻧﯿﺖ را ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪی

ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻧﻮر ﺳﺨﯽ

ﺑﻮدی

ﺗﻮ ﻻﻟﻪ ھﺎ را ﻣﯿﭽﯿﺪی

و ﮔﯿﺴﻮاﻧﻢ را ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪی

وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﯿﺴﻮان ﻣﻦ از ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪﻧﺪ

ﺗﻮ ﻻﻟﻪ ھﺎ را ﻣﯽ ﭼﯿﺪی

ﺗﻮ ﮔﻮﻧﻪ ھﺎﯾﺖ را ﻣﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪی

ﺑﻪ اﺿﻄﺮاب ﭘﺴﺘﺎن ھﺎﯾﻢ

وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دﯾﮕﺮ

ﭼﯿﺰی ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ

ﺗﻮ ﮔﻮﻧﻪ ھﺎﯾﺖ را ﻣﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪی

ﺑﻪ اﺿﻄﺮاب ﭘﺴﺘﺎﻧﮫﺎﯾﻢ

و ﮔﻮش ﻣﯽ دادی

ﺑﻪ ﺧﻮن ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﮐﻨﺎن ﻣﯽ رﻓﺖ

و ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺎن ﻣﯽ ﻣﺮد

ﺗﻮ ﮔﻮش ﻣﯽ دادی

اﻣﺎ ﻣﺮا ﻧﻤﯽ دﯾﺪی