آیا جوانی من خاک شد؟

آیا زنی که در کفن انتظار و عصمت خود خاک شد جوانی من بود؟ ... حس میکنم که وقت گذشته ست/ حس میکنم که "لحظه" سهم من از برگ های تاریخ است/ حس میکنم که میز فاصله ی کاذبی ست در میان گیسوان من و دست های این غریبه ی غمگین/ حرفی به من بزن/ آیا کسی که مهربانی یک جسم زنده را بتو می بخشد/ جز درک حس زنده بودن از تو چه میخواهد؟؟؟

نومیدی

تورا صدا کردم/ تمام هستی من / چو یک پیاله شیر/ میان دستم بود/ نگاه آبی ماه/ به شیشه ها میخورد/ ترانه ای غمناک/ چو دود بر میخاست/ ز شهر زنجره ها / چو دود میلغزید/ به روی پنجره ها/ تمام شب آنجا/ میان سینه من/ کسی ز نومیدی نفس نفس میزد ...

شرم شکوفه

من ز شرم شکوفه لبریزم
یار من کیست، ای بهار سپید؟
گر نبوسد در این بهار مرا
یار من نیست، ای بهار سپید

ای آهوان دشت ها

آهوان، ای آهوان دشتها / گاه اگر در معبر گلگشتها/ جویباری یافتید آواز خوان/ رو به استغنای دریاها روان / جاری از ابریشم جریان خویش / خفته بر گردونه طغیان خویش / یال اسب باد در چنگال او/ روح سرخ ماه در دنبال او / ران سبز ساقه ها را میگشود/ عطر بکر بوته ها را می ربود/ بر فرازش، در نگاه هر حباب / انعکاس بی دریغ آفتاب/ خواب آن بی خواب را یاد آورید / مرگ در مرداب را یاد آورید.

از مرد وفا مجو

ای زن که دلی پر از صفا داری از مرد وفا مجو هرگز او معنی عشق را نمی داند راز دل خود به او مگو هرگز