انتظار دره ها

"در انتظار دره ها رازیست"/ این را به روی قله های کوه/ بر سنگهای سهمگین کندند/ آنها که در خط سقوط خویش/ یک شب سکوت کوهساران را / از التماسی تلخ آکندند/ " در اضطراب دستهای پر، آرامش دستان خالی نیست/ خاموشی ویرانه ها زیباست" / این را زنی در

آبها میخواند/ در آبهای سبز تابستان/ گوئی که در ویرانه ها میزیست/ ما یکدگر را با نفسها مان/ آلوده میسازیم/ آلودهٔ تقوای خوشبختی/ ما از صدای باد میترسم/ ما از نفوذ سایه های شک/ در باغهای بوسه ها مان رنگ میبازم / ما در تمام میهمانی های قصر نور/ از وحشت آوار میلرزیم

لحظه نماز

-I,sense/I know/the moment of prayer. Now stars/are lovers. In night's refuge/I waft, through the end of every breeze/In night's refuge/I fall madly/with my heavy tresses, into your hands/and give you the equatorial flowers of this young green tropic...من، حس میکنم/ من میدانم/ که لحظه نماز، کدامین لحظه ست./ اکنون ستاره ها همه با هم/ همخابه میشوند./ من در پناه شب/ از انتهای هر چه نسیمست، میوزم/ من در پناه شب/ دیوانه وار فرو میریزم/ با گیسوان سنگینم، در دستهای تو/ و هدیه میکنم به تو گلهای استوائی این گرمسیر سبز جوان را ...

افسون چشمانم

ترا افسون چشمانم ز ره برده ست و میدانم/چرا بیهوده میگوئی، دل چون آهنی دارم/نمیدانی، نمیدانی، که من جز چشم افسونگر/در این جام لبانم، بادهٔ مردافکنی دارم./چرا بیهوده میکوشی که بگریزی ز آغوشم/از این سوزنده تر هرگز نخواهی یافت آغوشی/ نمیترسی، ن

میترسی، که بنویسند نامت را/به سنگ تیرهٔ گوری، شب غمناک خاموشی/بیا دنیا نمی ارزد به این پرهیز و این دوری/ فدای لحظه ای شادی کن این رؤیای هستی را/لبت را بر لبم بگذار کز این ساغر پرمی/ چنان مستت کنم تا خود بدانی قدر مستی را/ترا افسون چشمانم ز ره برده است و میدانم/که سر تا پا به سوز خواهشی بیمار میسوزی/ دروغ است این اگر، پس آن دو چشم راز گویت را/چرا هر لحظه بر چشم من دیوانه میدوزی

من از نهایت شب حرف میزنم

من از نهایت شب حرف میزنم/ من از نهایت تاریکی/ و از نهایت شب حرف میزنم/ اگر به خانه من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاور/ و یک دریچه که از آن/ به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم

ای یار ای یگانه ترین یار

شاید حقیقت آن دو دست جوان بود، آن دو دست جوان/ که زیر بارش یکریز برف مدفون شد/ و سال دیگر، وقتی بهار/ با آسمان پشت پنجره همخوابه میشود/ و در تنش فوران میکنند/ فواره های سبز سبکبار/ شکوفه خواهد داد ای یار، ای یگانه ترین یار...